Senin, 14 Januari 2013
Karangan Bebas
Basa Jeung Sastra Sunda mangrupa Salah Sahiji Modal Kaarifan
Budaya Lokal
Basa jeung sastra sunda anu nyampak
ayeuna téh mangrupa hasil tina kamekaran sapanjang masa. Éta kamekaran téh
ditangtukeun ku kahirupan budi akal urang sunda anu kapangaruhan ku suasana
tempat jeung mangsa nu kasorang dina sajarah jeung kamekaran kabudayaan Sunda
umumna. Basa mangrupa cicirén bangsa. Budi paragi, cara mikir, pacabakan, angeun-angeun,
jeung susunan masarakat hiji bangsa bisa kagambarkeun dina basana.
Kiwari basa jeung sastra Sunda miboga
kalungguhan jadi basa daérah jeung kabudayaan daérah. Ieu téh luyu jeung UUD
1945 Bab XV penjelasan pasal 36. Ari basa jeung sastra sunda teh miboga fungsi
jadi :
a.
Lambang kareueus
daérah;
b.
Lambang
identitas (jatidiri) daérah;
c.
Pangrojong
basa nasional;
d.
Pangrojong
jeung pamekar kabudayaan daerah;
Basa jeung sastra sunda téh mangrupa
cicirén hiji daérah dimana urang lian apal ka urang sunda téh ku basa jeung
sastrana. Hiji daérah lamun teu mibanda kana basa jeung sastrana tangtu éta daérah
teu miboga ciri has. Ku sabab kitu, basa jeung sastra sunda teh mangrupa salah
sahiji kaarifan budaya lokal anu kudu dilestarikeun jeung dimumule ku urang
sunda sangkan basa jeung sastra sunda kaasup kana kaarifan budaya lokal.
Ninggali zaman kiwari basa jeung sastra
sunda geus jarang dipaké dina kahirupan sapopoé ku urang sunda sorangan. Lamun
kaayaan kieu tuluy diantepkeun boa-boa basa jeung sastra sunda téh bakal
leungit hartina yén urang sunda téh teu miboga jatidiri jeung cicirén anu ngabedakaeun
jeung budaya lokal sejenna.
Pangaruh basa jeung sastra sunda jang
ngabentuk karakter, anu kaasup kaarifan budaya lokal di Jawa Barat, nurutkeun
Rosidi (1985:9), aya salah sahiji pupuh Asmarandana ciptaan Patih Mangunrejo,
Raden Arya Bratadiwijaya di abad 19, anu yang kacida dikenalna ku urang Sunda, komo
deui dina bait kahijina loba anu apal di luar kepala. Salain éta pangaruh sastra
lisan atawa tulisan téh tuluy diteruskeun ku lahirna karya-karya sapertos
Sangkuriang, si Kabayan, Mungdinglaya di Kusumah, jeung sajabana.
Kusabab kitu, urang salaku urang sunda
kudu pisan ngamumule ieu basa jeung sastra sunda, sabab lamun lain ku urang rék
ku saha deui da moal aya nu nyaah kana basa jeung sastra urang lian ti urang
sorangan salaku urang sunda. Urang kudu ngarti tur bisa ngaraksa kana basa
jeung sastrana sangkan basa jeung sastra sunda téh tetep langgeung salawasna.
Basa jeung sastra sunda kudu urang mumule kalayan dipintonkeun jeung dipaké
dina kahirupan sapopoé sabab lamun teu kitu moal bisa tumuwuh di urang sunda
sorangan.
Jadi urang salaku urang sunda kudu
nyaah kana basa jeung satra sunda , kudu nyadar yén urang téh sunda, cicing di
tatar sunda geus jadi kawajibanna lamun urang ngamumule basa jeung sastra
sorangan ku salah sahiji carana nyaéta apal kana rupa-rupa budaya jeung sastra
sunda sarta apal kana undak-usuk basana tuluy dilarapkeun dina kahirupan
sapopoé. Ki kitu na dibutuhkeun pamadegan urang sunda pikeun ngajaga jeung
ngamumule basa jeung sastra sunda sangkan ieu basa jeung sastra téh teu leungit
ku kaayan zaman ayeuna nu loba kapangaruhan tina kabudayaan deungeun.
Langganan:
Postingan (Atom)